Pielęgniarka, szyfrantka, sanitariuszka w powstaniu warszawskim.
Lokal naszej poradni był o dużej przelotowości ustawiono w nim skrzynkę kontaktową. […] Przepisywałam także na maszynie różne ulotki, p.. listy do Baltendeutschów zajmujących mieszkania po wysiedlonych, szyfrowałam… – wspominała czas wojennej próby.
Janina z domu Pohl urodziła się 5 sierpnia 1909 roku w Poznaniu. Tu ukończyła gimnazjum pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego, a następnie Wyższą Szkołę Pielęgniarek i Higienistek P.C.K. Po mianowaniu na dyplomowaną pielęgniarkę pracowała w szpitalu ortopedycznym w Swarzędzu koło Poznania, a w 1933 została powołana do wojska i skierowana do pracy w wojskowych szpitalach okręgowych w Toruniu i Krakowie.
W 1939 roku została zaprzysiężona do Służby Zwycięstwu Polski, a do jej obowiązków należało ratowanie rannych oficerów i żołnierzy przed dostaniem się do niewoli wroga.
Po powrocie do Poznania została łączniczką w Wydziale Zdrowia w organizacji konspiracyjnej „Ojczyzna” oraz uczestniczyła w działalności charytatywnej oraz w tajnym szkoleniu pielęgniarek.
Później pełniła funkcję łączniczki i szyfrantki oraz zajmowała się prowadzeniem skrzynki kontaktowej w swoim miejscu pracy, wymieniając korespondencje różnych oddziałów wielkopolskiego kierownictwa Związku Odwetu AK. W 1943 roku otrzymała rozkaz, fałszywe dokumenty na przejazd do Warszawy oraz fikcyjne zatrudnienie jako pielęgniarka,
aby kontynuować działalność konspiracyjną i wziąć udział w szkoleniu o nowych zasadach szyfrowania.
Podczas powstania warszawskiego współorganizowała punkt sanitarny batalionu „Zaremba-Piorun” w lokalu przy ulicy Hożej 63. Towarzysząc rannym podczas wywózki w głąb Niemiec, trafiła do stalagu Oberlangen. Obóz został oswobodzony przez 1. Dywizję Pancerną gen. Stanisława Maczka, do której Pohl-Mizerska została wcielona do służby sanitarnej.
Po powrocie do Polski w 1946 roku pracowała jako inspektor s.. pielęgniarstwa w Wydziale Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Szczecinie, a później w Gdańsku. W 1959 roku ze względu na stan zdrowia zmuszona była przejść na rentę inwalidzką. Pomimo problemów zdrowotnych nadal angażowała się w pracę społeczną oraz działała w organizacjach kombatanckich, publikując teksty dotyczące pracy w konspiracji.
Za swoje dokonania została odznaczona m.in. Medalem Wojska Polskiego oraz Medalem za udział w Wojnie Obronnej. Zmarła 3 stycznia 1999 roku, została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
